غم

امشب پُرَم از غَم
پُرَم از گریه
پُرَم از نَم نَم ِ بارون
تو این هوای زمستانی
دلم گرفته هوایی پاییزی
می بارد ، می بارد
کدام روشنی است که این سیاهی را سفید کند؟
مگر چیز زیادی خواسته ام ؟
باشد ، سفید نخواستم کمی روشن تر
به خاکستری هم قانئم
کدام آرامش است که دلم را آرام کند؟
به خدا بی تاب است این دل
کدام ساربان است که روحم را رام کند؟
به خدا سرکش است این روح ِ من
کدام لبخند است که نیرو دهد به من؟
کدامین نبض است که نجوایم را به فریاد تبدیل کند؟
کدامین سخن را بنویسم گوشه ی دل؟
کدامین عمل را قرار دهم سر لوحه ی کار ِ خودم؟
کدامین نسیم است که قاصدک ِ خوشبختیم را خواهد آورد؟
کیست که غمهایم را با او قسمت کنم؟
کیست که وقتی می خندم ، بفهمد که گریه است؟
کیست که هنوز عاشق است؟
کیست که زشت را زیبا ببیند؟
کیست که بگوید با تو بودن مهم است ، نه همراه ِ تو بودن؟
کیست که فرق ِ عشق و علاقه و دوست داشتن را بداند؟
کیست که بگوید معرفت هنوز زنده است؟
گیجم از این همه بی معرفتی
لِه شدم از این همه نگاه های غریب ، بی هدف
چه بیهوده می گردیم
برای چه ؟ برای که ؟ برای کجا؟
خدایا چیست جواب ِ این چراهای بی پاسخم؟
به فردا می روم ولی خیالم دیروز است
چه سخت است لحظه های بی تو بودن
دلیل ِ نفس کشیدنم را هنوز نفهمیدم بی تو
چه رویای بود رقصیدنت زیر باران
هنوز هم سبزم برای وعده های پوشالیت
هنوز هم سُرخم برای برگشتنت
هنوز هم می روم بی هدف

این پست رو هم شعر قلمداد نکنید چون شاعر نیستم