سهراب

برای این پست قسمتی از شعر شاسوسای ِ سهراب رو انتخاب کردم که از نظرتون می گذره

کنار مشتی خاک

در دوردست خودم ، تنها ، نشسته ام

نوسان ها خاک شدو خاک ها از میان انگشتانم لغزید و فروریخت

شبیه هیچ شده ای

چهره ات را به سردی خاک بسپار

اوج خودم را گم کرده ام

می ترسم ، از لحظه بعد ، و از این پنجره ای که به روی احساسم گشوده شد

برگی روی فراموشی دستم افتاد : برگ اقاقیا

بوی ترانه ای گمشده می دهد ، بوی لالایی که روی چهره ی مادرم نوسان می کنداز پنجره

غروب را به دیوار کودکی ام تماشا می کنم

بیهوده بود ، بیهوده بود

این دیوار روی درهای باغ سبز فروریخت

زنجیر طلایی بازی ها ، و دریچه روشن قصه ها ، زیر این آوار رفت

آن طرف ، سیاهی من پیداست: روی

بام گنبدی کاهگلی ایستاده ام ، شبیه غمی

و نگاهم را در بخار غروب ریخته ام

روی این پله ها غمی ، تنها ، نشست

در این دهلیزها انتظاری سرگردان بود