علامت سوال

یه چند خطی از خودم و بعد هم یک شعر از سهراب

فریاد می زنم کسی صدایم را نمی شنود ، تو می شنوی ؟
دستم را دراز می کنم کسی نمی گیرد ، تو می گیری؟
خوابم نمی بره ، تو برام لالایی می گی؟
کسی به من نگاه نمی کند ، تو نگاه می کنی ؟
هیچکس مرا نمی یابد ، تو مرا می یابی؟
کسی نمی گوید دوستت دارم ، تو می گویی؟
بهارم ، تو خزانم می کنی ؟
روحم را کسی حس نمی کند ، تو بویش می کنی؟
دلم زندانی است ، تو آزادش می کنی؟
پایان

یه چند وقتی بود از سهراب شعر نذاشته بودم ، این هم حسن ختام این پُست

روشنی ، من ، گل ، آب

ابری نیست
بادی نیست
می نشینم لب حوض
گردش ماهی ها ، روشنی ، من ، گل ، آب
پاکی خوشۀ زیست
مادرم ریحان می چیند
نان و ریحان و پنیر ، آسمان بی ابر ، اطلسی هایی تر
رستگاری نزدیک لای گل های حیاط
نور در کاسۀ مس ، چه نوازش ها می ریزد
نردبان از سر دیوار بلند ، صبح را روی زمین می آرد
پشت لبخندی پنهان هر چیز
روزنی دارد دیوار زمان ، که از آن ، چهرۀ من پیداست
چیزهایی هست ، که نمی دانم
می دانم ، سبزه ای را بکنم خواهم مرد
می روم بالا تا اوج ، من پر از بال و پرم
را را می بینم در ظلمت ، من پرواز فانوسم
من پرواز نورم و شن
و پر از دار و درخت
پرم از راه ، از پل ، از رود ، از موج
پرم از سایۀ برگی در آب
چه درونم تنهاست

سهراب