عید

عید نزدیکه و ساله جدیده
روزهایی که رفته دیگه هیچوقت برنمیگرده
هرسال به تو محتاج ترم از سال ِ گذشته
تو این روزگار که هیچکس واسه آدم نمی مونه
این یادِ تو ِ که برای من تسکین ِ درده
پنجره باز و پرده کشیده
افقی که روبرومه خیلی تیره و تاره
یه راه ِ بی مقصد جلو پامه
کوله بارم پر از رنج و عذابه
دلم از عشق ِ تو بی نصیبه
شاید این پایان ِ یه راه ِ طول و درازه
کوچه پر از آدمای غریبه
گدا دستش جلو همه درازه
پیر زن ِ پارچه فروش ته ِ کوچه نشسته
هیچکی تو این دنیا درد ِ اون رو نمی فهمه
فقط واسه امروزه و نمی دونه فردا چی میشه
ظاهرامون ته تاریکیه شب یه جوره
این عشق و مهر ِ که می مونه
پول شده حرف ِ اول تو این زمونه
پس کی بیاد و قدر ِ عشق ی پاک رو بدونه؟
گریه زیر ِ بارون از حیله های روزگاره
عشق ِ بدون ِ علاقه هیچ راهی نداره
هر روزش پر از بیم و هراسه
که فردا چشات اون رو با یکی دیگه ببینه
اینم از باز های تلخ روزگاره
که تو بشینی و ببینی چی به سرت میاره
یکی اون بالا داره می بینه و می خنده
یک اون پایین داره تو بدبختی دست و پا می زنه
وقتی این همه بدبختی بیداد می کنه
نو شدن ِ سال چه فایده
چشمای ِ خیس ِ من هزارتا بهار ِ سبز رو دیده
ولی دل ِ آدما همش پاییزه پاییز مونده
خداکنه امسال یجوره دیگه باشه
عشق جای کینه رو تو دلهامون بگیره
پیرزن ِ پارچه فروش دیگه روی حصیر نخوابه
حامد برای همتون دعا دعا می کنه
که سال ِ نو پر از دلخوشی باشه
حامد – چند قطره مانده به بهار ِ 86