ای کاش

این پست رو با یک سوال شروع می کنم و اون اینه که چرا بین ای کاش می شد و اون چیزی که هست این همه فاصله است؟

ای کاش می شد در مورد افراد به اون چیزی که در مورد خودشون می گن اعتماد کرد ولی نمی شه تا چشات رو باز می کنی می فهمی که با اون تعریفی که از خودشون کردن زمین تا آسمون فرق داشتن ای کاش می شد اگه چهره ی زیبایی داریم بخاطر اون خودمون رو نگیریم ولی این کار رو می کنیم ای کاش وقتی می خوایم فکرمون رو از یک مسئله ای دور کنیم بهش فکر نکنیم در صورتی که تا اراده می کنیم به چیزی فکر نکنیم اون چیز همه ی ذهنمون رو می گیره ای کاش از هرچیزی که می خواد برامون اتفاق بیفته قبلش خبردارشیم ولی همه ی اتفاق ها درست زمانی به وجود میاد که اصلا آمادگیش رو نداریم از دریافت اس ام اس از کسی که اصلا بهش فکر نمی کردی تا درگذشت یکی از عزیزان ، اصلا چه اشکالی داشت اتفاق های خوب بدون مقدمه برامون پیش میومد ولی اتفاق های بد رو از قبل می فهمیدیم ؟ چرا نباید تو زندگیمون فقط چیزهای خوب باشه ؟ فقط برای اینکه امتحان بشیم برای جهنم و بهشت؟ اصلا چرا تا زنده ایم باید به این چیزها فکر کنیم؟ ای کاش منی که کوچکترین عضو خانوادم مرگ عزیزانمو نمی دیدم ، چرا من بخاطر کوچک بودن محکوم به گریه برای عزیزانمم ،اینو برای این نگفتم که فکر کنید یکی از اقوامم فوت شده ولی این چیزها هم برامون اتفاق میوفته چه بخواهیم چه نخواهیم به هر حال بگذریم و برگردیم به ای کاش ها ، ای کاش این ای کاش ها وجود نداشت ، ای کاش هیچ وقت بارون قطع نمی شد برای ما هیچ مشکلی پیش نمیومد فقط خرجش یک دونه چتر بود برای هر نفر ، ای کاش سهراب نمی مرد و هنوز شعر می گفت ای کاش اینهمه بی وفایی نبود ، و ای کاش های دیگر که تنها راه مبارزه اینه که بهشون فکر نکنیم و خودمون رو گول بزنیم که وجود ندارند ، که بین ای کاش و واقعیت فاصله به اندازه ی یک تار موست مثل عشق و نفرت ، مثل برد و باخت