سیاه

ابر ِ سیاه ِ بهاری و هوای بارانی
تاریکی ِ شب و اندوه ِ تباهی
مست از الکل ِ ویسکی
بر روی لب مخدّری از جنس سیگاری
می روم تا ته ِ سیاهی
بدون بیم از مزاحمت های تکراری
این ثانیه ها که برای قتل هم می شتابند
انتقام ِ دیروز ِ مرا از فردای تو می گیرند
اگر هم نگیرند،تصمیمش با خدا، ملالی نیست
خدا می ماند و شرم ِ بی عدالتی و پاکی ِ من
این دیوار هایِ بی پایان که تا عرش کشیده
محصور شدن ِ روح ِ مرا تضمین می کنند
فردایی که سودایی ندارد مرا نمی بازد
امروز ِ سرد است که موجب شکست من است
فردا هر چه آید از قبل نوشته شده
امروز است که در چنگ ِ من است
امروز را فراموش کنم ، فردایم تباه است مثل گذشته
حوصلۀ دیدن شناسنامه نیست، خود به زبان بگو
گر شناسۀ تو بزرگی است، خود به عمل بگو
گر فراموش کردی راستی چیست، خود به ریا بگو
گر یاری را برای تو سرلوحه است، خود به سخا بگو
گر از من خرده برده ایست، خود به حسادت بگو
از خود به تو رسیدم، تو از خود به من کی میرسی؟
به چرخش افلاک بها نده
ثانیه ها وظیفۀ خود را بهتر از ما می دانند
فقط بشین و به جاده چشم بدوز
سایۀ خود را از من فرار مده
دل ِ خود را از نو به من بده
حامد – بهار 86