پوچ

پوچ
همیشه شعرام غم داره
چون زندگیم تو رو کم داره
همیشه شعرام پر از سَرماست
چون دستام گرمی ِ دستات رو کم داره
قلبت رو بسپار به جونم
روحت رو پر کن از وجودم
سرت رو بذار رو شونم
تا برات همیشه عاشقانه بخونم
فکرت شده شریان توی خونم
عشقت شده همۀ تار ِ پودم
تو زندگی بدون ِ تو هیچم
بیا و بشو همه چیزم
نه برای اینکه بی یارم
برای اینکه ویرانم
تشنۀ با تو بودنم
بیا و از حضورت بکن سیرابم
می دانم که نمی شنوی صدایم
باور نمی کنی که این همه برای تو می سرایم
ولی می گویم به خدایم
او که در خلوت و تنهایی شده همراهم
برسان به او ندای عشقم
بنشان بر دلش مهرم
تا به آسمان نرسیده فریادم
بی او از خود و زندگی بیزارم
کاش می شد همراه ِ من بختم
تا به از این شود احوالم
حامد – 29 بهمن 85