خدا

اگه زندگی ، فقط زنده بودن پس داریم زندگی می کنیم ، اگه عاشق بودن یعنی دلی رو شکوندن ، پس ما همه عاشقیم ، اگه زمین یعنی فقط گشتن زمین به دور خود و خورشید پس جایی که توش هستیم یعنی زمین ، اگه فردا یک روز پس از امروز ِ پس شب که می خوابیم تو فردا بیدار می شیم ، اگه هممون می گیم آسمون آبی ِ پس آسمون رنگش قرمز و سیاه و سفید و سبز و ...... نیست ، اگه فکر می کنیم کاری که داریم انجام می دیم درسته ، پس ما داریم یه کار ِ درست رو انجام می دیم ، اگه فکر می کنیم یک چیزی ، یک جایی ، یک کسی زیباست یعنی چشم های ما زیبا می بینه ، اگه چیزهایی که الان گفتم درسته پس چه فرقی می کنه که بقیه چی می گن؟

زنگ ساعت می پیچه تو گوشم
فکر می کنم بیدارم
لختم ، بی وزنم ، بی جسمم
روحم آزادِ ، باورم نیست ، خدا در نزدیکی ست
من خدا را می بینم ، باورم نیست ، پر نور است
چشمهایم چیزی نمی بیند مگر خدا
می گوید خوش گذشت در دنیا ؟
می گویم من هنوز جوانم ، یک شکوفه ، چرا مُردَم ؟ چرا اینجا؟
گفت تو در گمانی که جوانی ، تو پیری ، تو مُردی
گفتم پس آرزوهایم چه ؟ من تازه عاشق شده ام
به من فرصت بده ، قول می دهم بیایم ، ده سال ِ دیگه همینجا ، باشه؟
انتظارم نمی رفت از آن همه هیبت این همه مهربانی
گفت باشه فقط ده سال
با خود گفتم کاش گفته بودم بیست سال
گویا شنید و گفت سعی نکن حرف دلت را در گوش دلت بگویی بیهوده
گفت فرصت نمی دهم تو طمّاعی
به پایش افتادم وشروع کردم به زاری
خم شد و در گوشم گفت این فقط یک شوخی است
تو خوب باش ، هزار سال در دنیا باش
می دانستم که این امیدی واهی است ، هزار سال که ممکن نیست
دوباره صدایی پیچید تو گوشم
بعد از صدا خود را یافتم در اتاقم
خواب ِ خوبی بود ، پر از تجربه ، تا بالا
انتظارم نمی رفت از آن همه هیبت این همه مهربانی